Սիրելի Տե՛ր, Դու կրկին իմ` անարժանիս շուրջն ես հավաքում` Դավիթ հորը, Էսթերին, Էզեկիային ու Եսայային.

Մեղմիվ կհպվեն կույսերը այսօր բոլոր բոլորիս` Բալասանելու սրտերը բեկբեկ. Կնստեն նրանք մեր մահճի կողքին, Նորեն կարտածեն սեր ու գթություն:

Իմ Տեր, իմ Հիսուս, Երբ մի վայրկյան իսկ Ես դուրս եմ գալիս քո տապանակից, Վիրավոր, խփված տատրակ եմ դառնում` Տրորված ցեխում:

Տե՛ր,ես կանգնած եմ քո առջև առանց ձևականությունների։ Խնդրում եմ, ներիր ինձ իմ մեղքերը, ես զղջում եմ արարքներիս համար։ Խնդրում եմ, ներիր ինձ։

Հեթանոսական ժամանակները, ինչպես առաքյալներն են հաստատում, մարդկության մոլորության ժամանակներն էին և ոչ թե հոգևոր մեր սկիզբը: Որովհետև ո՛չ Ադամը, որ տեսնում էր Աստծուն, և ո՛չ Աստծո սիրելի Նոյը հեթանոս լինել չէին կարող: Ադամից սկսած տասը սերունդ մոլորվեց մեղքերով ու վայրագ կրքերով, այդպես փչացան, և այդ պատճառով եղավ ջրհեղեղը: Միայն Աստծո խոսքը լսող և կատարող Նոյը փրկվեց իր ընտանիքով: Եվ ամենքն էլ այսօր Աստվածապաշտ նույն Նոյի զարմերն են, ողջ մարդկությունը: Հեթանոսությունը, ուրեմն, Նոյի զարմերի` Աստծուց հեռանալու, տգիտորեն կամ ստվերային կարգով երևույթները քննելու կամ, ավելի հետո, մեծազոր մարդկանց որպես աստվածություն կռապաշտելու հետևանքով եղավ: Կամ արքան մահվան սպառնալիքով հրաման էր տալիս իր վաղամեռիկ որդու արձանը պաշտել, դրան զոհեր մատուցել: Կամ ավելի խայտառակն էլ. աստվածներ էին համարում անբան անասունների արձանները և այլն: Իբրև թե անբան կենդանիներն են իրենց ստեղծել: Դրանք ամենքն էլ Աստծո տված բանականությունից, Բանից, այն է` ճշմարտությունից հեռանալու մեծ մոլորումներ, մեծ շեղումներ էին, որից մեր ժողովրդին հանեց Հիսուս Քրիստոսը` Բանը, որից է բանականությունը և խոսքը: Եվ բանականությամբ ու խոսքով է նաև մարդը տարբերվում անասուններից:

Երիքովի պարիսպներն ընկան ոչ զենքի ուժով, Այլ երգով, որ առ Քեզ երգվեց հավատքով, ՈՒ զորությունդ իր գործն արեց:

Եթե մեր աչքերն ընտելացնենք սարերին, Կտեսնենք կանթեղդ` յուղով ողողված, Կհաղորդակցվենք լույսիդ հետ կրկին ՈՒ կխոխոջենք լուրթ կյանքիդ հաղորդ:

Տեր, մենք այնքան, այնքան ունենք Քո կարիքը Մի լքիր, մի հեռացրու Քո տաք Հոգին մեզանից, Մեզ հետ մարտի մեջ մի մտիր. Դու գիտես, Որ մենք հող ենք` կավ, ու փշրվում ենք ամեն Քո հպումից.

Հայր, «մեղան» ամենամեծ գանձն է, Որով կարող ենք քեզ մերձենալ. Յուրաքանչյուր բջջիս հաղորդիր այդ լուրը ՈՒ առաջնորդիր մեղավորիս դեպ արդարացում ՈՒ Քո հանգստավետ սենյակներում Մշտապես հանգչելու:

Ինչպես որ արևը ծագում է երկնակամարում և սփռում իր լույսն ու ջերմությունը մարդկանց վրա, և ինչպես որ ճրագը վառելով կաթսայի տակ չեն դնում, այլ՝ աշտանակի վրա, և նա լույս է տալիս բոլոր նրանց, որ տան մեջ են (Մատթեոս 5.15), այդպես էլ յուրաքանչյուր քրիստոնյա կոչված է սփռելու Ավետարանի լույսը և Աստծո սիրո ջերմությունն իր շրջապատում։